Η Κύπρος διαθέτει μεταλλεύματα, που αποτελούνται από μεταλλικά ή μη ορυκτά και λατομικά υλικά που αποτελούνται από αμέταλλα ή βιομηχανικά ορυκτά.
Τα μεταλλεύματα της Κύπρου σχετίζονται κατά κανόνα με το Οφιολιθικό Σύμπλεγμα του Τροόδους και περιλαμβάνουν θειούχα μεταλλεύματα (κοιτάσματα σιδηροπυρίτη, χαλκού και άλλων βαρέων μετάλλων συνοδευόμενα από χρυσό και άργυρο) και μεταλλεύματα χρωμίτη και αμιάντου. Τα κοιτάσματα αυτά έχουν δημιουργηθεί σε διαφορετικούς γεωλογικούς ορίζοντες του Οφιολιθικού Σύμπλεγματος του Τροόδους και αναδύθηκαν στην επιφάνεια ως αποτέλεσμα της ανύψωσης της οροσειράς του Τροόδους. Η επιφανειακή εμφάνιση των διαφόρων μεταλλευτικών κοιτασμάτων, ειδικά του χαλκού, οδήγησε στην εκμετάλλευση τους από την αρχαιότητα. Η Κύπρος είναι ένα από τα πρώτα μέρη της γης όπου άρχισε η εκμετάλλευση, επεξεργασία και χρήση του χαλκού.
H υποκατάσταση του σιδηροπυρίτη στη διεθνή αγορά για παραγωγή θειικού οξέως από στοιχειακό θειάφι και απόβλητο θειικό οξύ από σιδηρομεταλλουργίες, η διείσδυση στη διεθνή αγορά χρωμίτη από τη Νότιο Αφρική με νέες μεθόδους παραγωγής σιδηροχρωμίου και η υποκατάσταση του χρωμίτη ως πυρίμαχου υλικού από άλλα υλικά καθώς και η προκατάληψη στη διεθνή αγορά για τη χρήση προϊόντων αμιάντου, έθεσαν σε ύφεση την εκμετάλλευση των κυπριακών μεταλλευτικών κοιτασμάτων.
Τα λατομικά υλικά της Κύπρου υφίστανται και αυτά εκμετάλλευση από τα αρχαία χρόνια. Χαρακτηριστικά είναι τα φαιοχώματα (ούμπρες) και οι ώχρες που χρησιμοποιούνταν ως βαφές για τη ζωγραφική αλλά και ο ασβεστολιθικός ψαμμίτης ο οποίος χρησιμοποιήθηκε ευρέως ως κύριο δομικό υλικό κατά τα αρχαία χρόνια αλλά και κατά τα χρόνια που ακολούθησαν.
Σήμερα στην Κύπρο τυγχάνουν εκμετάλλευσης ιζηματογενείς σχηματισμοί όλων των τύπων και διάφορων γεωλογικών περιόδων, όπως ασβεστόλιθοι σε διάφορες ποιότητες και τύπους, άργιλος και γύψος. Επίσης, εκμετάλλευσης τυγχάνουν εκρηξιγενείς σχηματισμοί όπως είναι ο διαβάσης, εξαλλοιωμένοι ηφαιστειακοί σχηματισμοί όπως ο μπεντονίτης, η ερυθρή άργιλος και υποθαλάσσια υδροθερμικά ιζήματα όπως το φαιοχώμα (ούμπρα) και η ώχρα.
|
|